เรื่อง..คนเบื่อแมว
เสียงโครมครามที่ดังมาจากบ้าน ?ไอ้ทะนง? ไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติแต่อย่างใด เพราะได้ยินไม่เว้นแต่ละวัน
เมื่อต้องผจญกับศัตรูของมันด้วยมือเปล่า แล้วเหนื่อยเปล่าไม่ได้ผล ก็มีเครื่องทุ่นแรงเป็นอาวุธ คว้าอะไรทันก็ใช้ให้เป็นประโยชน์ แต่ดูเหมือนจะพลาดเป้าหรือบางทีก็โดนเพียงเฉี่ยวๆ ไม่โดนเต็มๆ จนมันหงุดหงิด
?ห่ะ...รอดไปได้อีกเช่นเคย สงสัยต้องเอายาเบื่อคลุกให้แดกเสียแล้ว...ฮึ่ม? ไอ้ทะนงเดือดดาลที่แมวตัวนั้นกระโดดหนีไปได้
เมื่อก่อนผมเลี้ยงแมวไว้หลายตัว มันชอบไปเยี่ยวไปขี้อยู่ข้างเตาไฟ หรือตามที่อับในหลืบบ้าน จนกลิ่นคลุ้งไปหมด แต่ผมก็ไม่เคยทำร้ายด้วยการทุบตี และก่อนที่พวกมันจะขยายพันธุ์ไปมากกว่านี้ผมก็เอาไปทำหมันจนหมดทั้งตัวผู้ตัวเมีย
แมวก็ดี สุนัขก็ดี ถ้าทำหมันแล้ว แต่ละตัวจะอ้วนท้วนสมบูรณ์ เวลาเดินจะอุ้ยอ้ายและชอบนอนขี้เซา ไม่กระฉับกระเฉงเหมือนเก่า บางตัวหนีไปหากินบ้านคนอื่นมักจะโดนทำร้ายกลับมา บางตัวก็หายสาบสูญไปก็มีบางตัวกระเสือกกระสนมาตายที่บ้านด้วยน้ำลายฟูมปากถ้าเห็นว่ามันยังไม่ตาย ผมจะรีบเอาน้ำซาวข้าวกรอกปาก ซึ่งบางตัวก็รอดชีวิต แต่บางตัวก็ไม่สามารถช่วยชีวิตได้จิตใจของคนเรามันช่างโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก พอกับสุนัขบางตัวที่เห็นแมว เป็นวิ่งเข้าไล่กัดจนตายคาปาก แต่พอเห็นหนูตัวเล็กกว่ากำปั้น กลับสะดุ้งโหยงหางจุกตูด แล้วทำเป็นไว้เชิงเรียกเจ้าของ
สุนัขพรรค์นี้ผมเอาใส่รถไปปล่อยตามที่ไกลๆ มาหลายตัวแล้ว เลี้ยงไว้ก็ไม่มีประโยชน์ เสียข้าวสุกเปล่าๆ เพราะนอกจากจะกลัวหนูแล้ว ยังกัดกันเองทั้งที่กินข้าวหม้อเดียวกัน
ผมไม่ได้เลี้ยงแมวมาเป็น 10 ปี แต่ก็มีแมวจากบ้านอื่นมาหาอาหารกินบ้าง ผมเห็นก็แค่ส่งเสียงไล่เท่านั้น ไม่เคยขว้างปาหรือเอาอะไรยิงเลย เพราะถ้ามันพิกลพิการขึ้นมา ผมเองนั่นแหละที่จะไม่สบายใจ ไอ้ทะนงจะว่าไปแล้วมันเองก็เป็นคู่อาฆาตกับแมวและสุนัขไม่น้อย เพราะมันมีอาชีพทำเนื้อแห้งขาย เวลาเอาไปตากแดดก็ต้องมีคนเฝ้า เพราะแมวมันกระโดดได้สูงไม่เหมือนสุนัขที่ใช้เท้าตะกุยหรือไม่ก็กระทุ้งแรงๆ ให้เนื้อที่ตากหลุดลงมา แล้วคาบไปกินที่อื่น
ถ้ามันเห็นและคว้าอะไรได้ทัน มันจะไม่มีการยกเว้น มีแมวและสุนัขไม่น้อยที่เจ็บตัวและขาหัก แต่เวรกรรมยังคงมาไม่ถึงมันจึงดูปกติอยู่ คนเราเมื่อได้ตั้งใจจะทำอะไรแล้วยากจะล้มเลิกล้มความตั้งใจได้ แต่จะทำสำเร็จหรือไม่สำเร็จก็แล้วแต่ความตั้งใจของคนคนนั้น ไอ้ทะนงมันผูกพยาบาทแมว ว่าจะเอายาเบื่อคลุกอาหารให้กิน และมันก็ทำจริงๆ แต่สัตว์ที่เคราะห์ร้ายกลับเป็นสุนัขตัวโปรดของมันเองคือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับวันหนึ่งมันเอาอาหารที่ผสมยาเบื่อ ไปวางดักทางที่แมวผ่านไปมาและมันเองก็คงชะล่าใจหรือประมาทไปหน่อย เพราะสุนัขตัวโปรดของมันได้กลิ่นก็มุดเข้าไป แล้วจัดการกับอาหารชิ้นนั้นก่อนจะร้องครวญคราง และขาดใจตายในเวลาต่อมาในใจของมันจะรู้สึกอย่างไรไม่มีใครทราบ แต่ผมเชื่อว่าบาปคงจะกินใจไอ้ทะนงอย่างแน่นอน และมันก็ยังทำต่อซึ่งก็ได้ผลเหมือนกัน เพราะมีแมวหลายตัวที่ตายเพราะน้ำมือของไอ้ทะนง
เมียของไอ้ทะนงเป็นคนสวย แม้อายุจะปาเข้า 45-46 แต่ยังเช้งวับไม่สร่างแถมยังดูเจ้าชู้อีกต่างหาก ไอ้ทะนงทั้งหึงทั้งหวงอย่างสุดชีวิต แต่ก็ยังมีหนุ่มคนหนึ่งหิ้วเอาไปเชยชมจนได้ และเมื่อสบโอกาสก็เก็บข้าวของส่วนตัวหนีเตลิดไปอยู่กับไอ้หนุ่มคนนั้น โดยทิ้งลูกที่มีด้วยกัน 1 คน ไว้ให้ดูต่างหน้าตอนนี้เองที่ไอ้ทะนงเครียดหนัก เห็นอะไรเกะกะขวางหูขวางตาไปหมด มันเบื่อแมวเบื่อสุนัขจนตายไปหลายตัว บางตัวก็พิกลพิการโดยเฉพาะแมวของยายพุดบางตัวก็คลานลากขา เห็นแล้วน่าสงสารมาก
"เลี้ยงไม่ดีเองนี่หว่า ช่วยไม่ได้" มันอ้างของมันอย่างไม่สำนึกในบาปบุญคุณโทษ โชคดีที่ผมขังสุนัขเอาไว้ในขอบเขตรั้ว จึงไม่มีตัวไหนน้ำลายฟูมปากกลับมาเหมือนแมวตัวอื่น มีเพื่อนบ้านหลายคนที่ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ไอ้ทะนงทำ พอไปบอกกล่าวก็ถูกไอ้ทะนงตอกกลับมา จนไม่มีใครกล้าไปตอแยด้วยนางรานีไปอยู่กับหนุ่มรุ่นน้องได้ไม่กี่เดือน ก็เห็นกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกไม่รู้ว่าไอ้ทะนงมันยอมรับได้อย่างไร เพราะรู้ทั้งรู้ว่านางรานีหนีไปกับหนุ่มคนหนึ่ง หากเป็นเมียผมไม่มีทางให้เข้าบ้านอย่างเด็ดขาดเมื่อกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีก นางรานีก็ทำตัวเป็นเมียที่ดีเป็นแม่ที่ดีของลูกได้อย่างน่าใจหาย เหมือนคนสำนึกผิดที่กลับเนื้อกลับตัวได้แล้ว แต่ก็อย่างว่าแหละ ตะกั่วมันก็ยังเป็นตะกั่วอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางเป็นทองคำไปได้นางรานีชอบหนีเที่ยวด้วยข้ออ้างสารพัด โดยที่ไอ้ทะนงก็เชื่อใจบางทีก็ไปส่งถึงที่ด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นนางรานีจะไปต่อกับใครที่ไหนไม่ทราบได้ มันยิ่งกว่านางโมรา-กากี กลับชาติมาเกิดเป็นไหนๆ
ไอ้ทะนงระแคะระคายจากเพื่อนๆ แต่ไม่กล้าขึ้นเสียงกับเมียของมัน เพราะกลัวว่าเมียจะเก็บข้าวของหนีไปอีก มันอยู่อย่างหวานอมขมกลืน เพราะไม่กล้าแสดงอาการหึงหวงหรือต่อว่าเมียของมัน ทำให้เมียของมันได้ใจขึ้นทุกวัน บางวันเมียของมันหายออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด มันต้องไปขายเนื้อแดดเดียวที่ตลาดเอง กลับมาก็หมักเนื้อตากแดด นั่งเฝ้านอนเฝ้า พอบ่ายแก่ๆ ก็เก็บไปขายตลาดแลงหรือตลาดเย็น แทนเมียของมันที่เอาแต่เริงสนุกช่วงนี้มีเพื่อนบ้านหลายคน ที่กล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องราวส่วนตัวของมัน แต่ก็เข้าไปในทางดีคือบอกกล่าวแนะนำมันโดยยกเอาพฤติกรรมของนางรานี บอกกล่าวให้มันได้รับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ผมเองก็สงสารมันที่ประสบปัญหาครอบครัว แต่อีกใจก็ไม่ชอบที่มันทำร้ายแมวและสุนัข ที่ไปขโมยเนื้อตากแดดและแมวแถวบ้านแทบจะสูญพันธุ์ไปแล้ว
มีแมวตัวหนึ่งกระเสือกกระสนมาหน้าบ้านผม และสุนัขที่ผมเลี้ยงก็เห่าไม่หยุด ผมเห็นแมวตัวนั้นล้มตะแคงกับตาและมีน้ำลายเป็นฟองเต็มปาก ก็รู้ว่าโดนยาพิษเข้าให้จึงเอาน้ำที่ผมแช่เข้าเหนียวกรอกปากให้เผื่อมันจะรอด ผมไม่ทราบว่าเป็นแมวของใคร แต่สาปแช่งคนที่ใจร้ายใจดำ ที่ทำกับมันได้อย่างอำมหิต ซึ่งก็มีคนเดียวเท่านั้นคือไอ้ทะนงนั่นเอง
แมวตัวนั้นโดนน้ำแช่ข้าวกรอกปากจนสำรอกออกมา แต่สักพักมันก็ดิ้นกระตุกอย่างแรง แล้วออกอาการชักอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาผม
นางโมรา-กากียุคใหม่หายหน้าหายตาไปอีกครั้ง ไม่รู้ไปอยู่ไหน คนที่ระทมทุกข์ก็คือไอ้ทนงไม่รู้เหมือนกันว่ามันพิศวาสและหลงใหลอะไรนักหนา มันไม่ทำมาหากินอะไร พ่อค้าที่เอาเนื้อมาส่งก็หิ้วถุงกลับ เพราะมันไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำอะไรจนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ลูกชายของมันตื่นนอนขึ้นมา แล้วพบผู้เป็นพ่อนอนน้ำลายฟูมปากอยู่อีกห้อง จึงร้องบอกเพื่อนบ้าน ผมอยู่ไม่ไกลนักก็ไปดูด้วย แต่ก็ได้แค่ดูเพราะไอ้ทะนงตัวแข็งทื่อไปแล้ว
มันซดยาพิษหนีปัญหา ที่เมียของมันหอบเสื้อผ้าหนีไปกับผู้ชาย แต่มันก็ตัดช่องน้อยไปแต่พอตัวเพราะลุกยังเล็กอยู่และเพิ่งเรียนชั้นประถมต้นเท่านั้นผมมองสภาพศพของมันที่นอนตัวแข็งทื่อ ด้วยน้ำลายฟูมปากแล้วนึกถึงแมวที่ถูกมันเบื่อตายขึ้นมาทันที หรือว่ากรรมที่มันทำกับแมวได้มาถึงตัวมันแล้ว
โดย : สงกรานต์ เวียงชาติ
ขอขอบคุณ นิตยสารรวมกฎแห่งกรรม
