แขนใครในคลองแสนแสบ

บ้านของดิฉันตั้งอยู่ริมคลองเล็กๆ ที่เชื่อมต่อกับคลองแสนแสบ เมื่อประมาณ 30 กว่าปีก่อนยังไม่มีบ้านเรือนมากขนาดนี้เวลาพายเรือ นานๆ จึงจะเจอบ้านสักหลัง เมื่อออกจากคลองเล็กๆ ก็จะไปเจอกับคลองขนาดใหญ่ซึ่งสร้างตำนาน ?ไอ้ขวัญกับอีเรียม? น้ำในคลองค่อนข้างขุ่นและไหลเชี่ยวที่เป็นเช่นนี้เพราะมีเรือพ่วงซึ่งเป็น เรือสินค้าขนาดใหญ่บรรทุกสินค้าประเภทอิฐ หิน ปูน ทรายและไม้ข้ามจังหวัดแล่นผ่านอยู่เป็นประจำส่วนตัวดิฉันเอง ในวัยเด็กค่อนข้างขี้ขลาดตาขาวแต่ชอบโชว์ออฟ ทำเป็นคนกล้า บ้าบิ่น ยุขึ้น มักทำตัวเป้นจ่าฝูงจนเจอกับเหตุการณ์แปลกๆ ยากที่จะอธิบายอยู่บ่อยๆ พอเล่าให้ใครฟัง เขาก็หาว่าเพ้อเจ้อ เหลวไหล ไร้สาระตามประสาเด็ก

ที่ ท่าเรือเก่า ริมฝั่งคลองแสนแสบเป็นแหล่งนัดพบของพวกเราเหล่าทะโมน 4-5 คน ยามอาทิตย์อัสดง เรามักพากันลงเล่นน้ำและเล่นซ่อนหากันอย่างสนุกสนาน เพื่อนๆ ของฉันเป็นเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกัน 3 คน บวกตัวฉันกับน้องสาวรวมทั้งหมดเป็น 5 คนวันนี้ก็เช่นเคย หลังจากที่กระโดดน้ำตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลังลงน้ำกันจนสะใจในความสามารถที่ ฝึกฝนกันมานานเราก็เปลี่ยนมาเล่นซ่อนหาบ้าง ผลัก

กัน ซ่อนผลัดกันหาจนเริ่มเบื่อเพราะใกล้มืด ในที่สุดก็เหลือฉันเป็นคนสุดท้ายที่เป็นฝ่ายหา ทุกคนพากันแอบในที่ซ่อนที่สามารถหาได้ในน้ำ เช่น กอผักตบชวา ขอนไม้ที่ลอยมากับน้ำหรือตอไม้เก่ากลางน้ำ อะไรทำนองนั้น ยกเว้นบนตลิ่งที่ห้ามขึ้นไปแอบฉันเริ่มหลับตาและนับหนึ่งถึงสิบช้าๆ แต่ยังแอบขี้โกงเล็กๆ ลืมตาดูว่าใครกระโดดน้ำไปทางไหนเพื่อซ่อนตัวบ้าง

ฉัน ลืมตาขึ้น มองเห็นตอไม้ที่ใกล้ที่สุด มีผักตบชวาเกาะกลุ่มอยู่ ฉันมุดน้ำไปยังจุดเป้าหมายด้วยเสียงแผ่วเบา จับตอไม้และผักตบชวา แต่ไม่มีผู้ใดอยู่ ณ บริเวณนี้ฉันรู้ว่าสายตาของเพื่อนทุกคู่จ้องมองฉันอยู่แต่ฉันไม่เห็นเขา มันทำให้ฉันผิดหวังบ้างนิดหน่อย แต่ฉันต้องมองหาเป้าหมายต่อไปนั่นคือ หยวกกล้วยท่อนใหญ่ลอยตามน้ำมาต้องมีใครสักคนซ่อนอยู่ที่บริเวณนั้นแน่ๆ เพราะฉันเห็นมันพลิกตะแคงมาอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็วฉันดำน้ำลงไปและว่ายไป ยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวาดมือควานหาใต้ผิวน้ำและคลำพบกับสิ่งหนึ่ง มันเป็นลำแขนของคน ฉันจับมันไว้ไม่ปล่อย และรีบทะลึ่งขึ้นเหนือน้ำเพราะต้องการอากาศหายใจและอยากรู้ว่าเป็นแขนของใคร แต่แค่เห็นมือและแขนเล็กๆ ขาวซีดก็พอจะเดาออกว่านี่ต้องเป็นแขนของน้องสาวแน่ๆ อ่านต่อตอนจบ..

ตอนจบ

?โป้ง! อีเอ? ฉันเอ่ยขึ้น
?นี่แน่ะ จับได้แล้ว รีบโผล่ออกมาเสียดีๆ มัวแต่เอาหัวมุดน้ำอยู่นั่นแหละ กูเหนื่อยจนคอแห้งไปหมดแล้ว หิวน้ำโว้ย!?

แทน ที่เจ้าของแขนจะโผล่มาให้เห็นหน้าแต่กลับสะบัดแขนอย่างแรง และมุดน้ำหายไปต่อหน้าต่อตา ฉันพยายามคว้าแขนนั้นไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มันดำดิ่งสู่ใต้น้ำอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่ลอยคอ เกาะต้นกล้วยและพลางคิดว่าน้องสาวฉันมันจะมาไม้ไหนกันแน่นะ

?หนอ ย! โดนจับได้แล้วยังไม่ยอมแพ้อีก? ฉันบ่นพึมพำฉันรอคอยอยู่ตรงนั้นนานพอควรและคิดว่าน้องสาวน่าจะโผล่ขึ้นมา หายใจได้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะดำน้ำได้อึดขนาดนั้นฉันมองไปรอบๆ ผิวน้ำที่ราบเรียบสาดด้วยแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดเป็นห่วงน้องสาว ชักมีอะไรไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว ฉันเริ่มมองหาเพื่อนทั้งสามคนด้วยความร้อนรนและเต็มไปด้วยคำถามแล้วฉันก็ได้ ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากทางด้านหลังบนริมฝั่งคลอง

?เฮ้ย! มึงทำอะไรอยู่วะ มัวงมหาสมบัติใต้น้ำรึไง พวกกูยืนรอมึงจนตะไคร่ขึ้นตัวแล้วนะโว้ย?

ฉัน มองไปตามเสียง เห็นเพื่อนๆ ผู้ชาย 3 คนและน้องสาวฉันยืนเรียงกันอยู่บนตลิ่ง หัวเราะเยาะ แยกเขี้ยวยิงฟันขาวๆ ตัดกับสีผิวดำๆ เขียวๆ ของพวกมันฉันรีบว่ายน้ำตรงไปหาพวกมันทันทีกะจะฉะให้หนำใจที่หลอกให้ฉันลอยคอ หาพวกมันอยู่เป็นนานสองนาน คนแรกที่ฉันตะโกนด่าคือน้องสาว

?อี เอ มึงนี่นะ โคตรกวนตีนเลย กูจับมึงได้ แต่มึงยังไม่ยอมแพ้ แหมสะบัดหนีกูอีก ถ้ามึงเล่นขี้โกงแบบนี้นะทีหลังไม่ต้องมาเล่นด้วยกันอีกเลย พวกมึง 3 คนก็เหมือนกัน ไม่ต้องเสือกชวนมันมาเล่นด้วย? ฉันสบถออกมาด้วยโทสะ ทุกคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะใส่ฉันที่ยืนทำหน้ายักษ์ และพร้อมที่จะกินพวกมันได้ทุกขณะ

?นี่ ตั้งแต่มึงนับหนึ่งถึงสิบ พวกกูก็แอบดูมึงอยู่หลังเขื่อนนี่ แล้วก็เห็นมึงมุดน้ำไปเกาะต้นกล้วยโน่น มึงไปทะเลาะกับต้นกล้วยหรือไปหลับอยู่วะ? เพื่อนฉันพูดขึ้นฉันหันไปมองหน้าน้องสาวพร้อมถามปัญหาที่ค้างคาอยู่ในใจ

?แล้วมึงล่ะอีเอ ขึ้นจากน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เห็นมึงว่ายน้ำขึ้นฝั่ง??

?พวก กูยังไม่ได้ลงน้ำเลยแม้แต่คนเดียว ก็แอบดูมึงว่ายน้ำตามหาอยู่ในคลองนั่นแหละ? น้องสาวตอบฉันยืนตัวแข็งทื่อ รู้สึกว่าผมตั้งชันและอณูเส้นขนทุกเส้นดีดตัวผึงขึ้น ร่างกายเย็นเยือกเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ เสียงที่พยายามจะพูดออกมากลับแห้งเหือด

?งั้น ก็ผี...ผีหลอกกู?ทุกคนลากฉันลงเรือ ฉันไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย ตอนนั้นพวกเรารีบจ้ำพายออกจากท่าเรือร้างตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่คิดหันกลับไปมองงข้างหลังอีกกลับถึงบ้าน ฉันเล่าให้เพื่อนๆ ฟังทุกคนต่างเข็ดขยาดและขนหัวลุก ไม่คิดจะไปเล่นน้ำในคลองที่ไหนอีกเพราะกลัวโดนอย่างฉันแต่พวกผู้ใหญ่กลับ หัวเราะแบบสมเพช

?โธ่ กะอีแค่ต้นกล้วยลอยน้ำมาตาฝาด นึกว่าแขนผี มือผี กลัวผีจนขี้ขึ้นสมองล่ะซิท่า พวกเอ็ง?

ตอน นี้ เวลาผ่านไปเกือบ 30 ปีแล้วแต่ฉันก้ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าไอ้มือและแขนเล็กๆ เรียว ซีดขาวที่สะบัดออกจากการเกาะกุมของฉัน มันคือส่วนไหนของต้นกล้วยกันเล่าช่วยหาคำตอบที ?

ขอขอบคุณ หนังสือคู่สร้างคู่สม โดย แม่ทองล้นหลาม