สุนัขที่ทำตาเบิกกว้างและลุกโพลง

สุนัขที่ทำตาโตเบิกกว้างและลุกโพลง แสดงว่าสุนัขกำลังจะแสดงอาการก้าวร้าวหรือกำลังเริ่มโมโห เหมือนอย่างเช่นในฝูงสัตว์ป่า หัวหน้าฝูงแสดงอาการเช่นนี้เพื่อควบคุมและดูแลบรรดาลูกฝูงที่ไม่เชื่อฟัง โดยการจ้อง ทั้งสอง ฝ่ายจะจ้องตากันจนกว่าจะมีฝ่ายใดเข้าท้าทายหรือมีฝ่ายใดก้มหัว ฝ่ายที่ยอมแพ้ก็จะลดหัวของตนให้ก้มต่ำลงแล้วหันกลับออกไป อย่างไรก็ดี หากการประจันหน้าของสุนัขที่เหนือกว่าและตัวที่ด้อยกว่ายังคงดำเนินอยู่ต่อไป แม้ว่าสุนัขตัวที่ด้อยกว่าจะหลีกทาง ไปแล้ว สุนัขที่ด้อยกว่านั้นอาจจะรู้สึกสับสนและแว้งกัดออกไปเพื่อเอาชนะความกลัวก็ได้ และหากการทำสงครามทางสายตานี้ ไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด สุนัขตัวที่เหนือกว่าก็จะเข้าคุกคามและสั่งสอนอีกตัวด้วยการแยกเขี้ยวคำราม ขู่ หรือตรงเข้ากัดทันที

เมื่อไหร่ที่ควรเริ่มฝึกสุนัข

คุณไม่ควรจริงจังกับการฝึกสุนัขมากนัก ถ้าสุนัขอายุยังไม่ถึง 7-8 เดือน นักจิตวิทยาสัตว์บางคนบอกว่า ลูกสุนัขบางตัวสามารถเริ่มฝึกได้เมื่ออายุตั้งแต่ 7 สัปดาห์ แล้วเทคนิคต่าง ๆ ค่อย ๆ สอนภายหลัง แต่ จริง ๆ แล้วเรื่องของเทคนิคต่าง ๆ ปล่อยให้นักฝึกสุนัขอาชีพเป็นผู้ฝึกดีกว่า ขณะที่ลูกสุนัขของคุณยังอยู่ในช่วงต้น ๆ ของความเป็นลูกสุนัข ตั้งใจเอาชนะใจมันให้ได้ มันจะรักและนับถือคุณ การฝึกพื้นฐานจะเริ่มได้เมื่ออายุ 3-4 เดือน ช่วงอายุนี้ควรฝึกให้เดินสวยขณะที่คุณจูง นั่ง นอน ตามคำสั่ง และเข้ามาหาคุณเวลาคุณเรียกมัน

วิธีฝึกสุนัขให้อยู่ในบริเวณที่เรากำหนด

วิธีฝึกสุนัขให้อยู่ในบริเวณที่เรากำหนดนั้นเป็น "วิธีฝึกคนเป็นจ่าฝูง" อีกหนึ่งรูปแบบที่สำคัญ โดยที่สุนัขจะอยู่ในบริเวณที่เรากำหนดจนกว่าเราจะอนุญาตให้เขาเดินออกมาได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็เดินออกจากบริเวณนั้นไม่ได้

ในโลกของสุนัข สุนัขในฝูงจะมีขอบเขตที่อยู่ชัดเจนเพื่อป้องกันการลุกล้ำฝูงสุนัขอื่นๆหรือสัตว์ผู้ล่าชนิดอื่นๆ ซึ่งจ่าฝูงเป็นผู้กำหนดบริเวณ และจ่าฝูงยังเป็นฝ่ายเลือกจุดที่เด่น บริเวณที่สบายสุด เพื่อเป็นตำแหน่งประจำของจ่าฝูง เช่น โขดหิน มุมที่ร่มที่สุด เป็นต้น แล้วสุนัขลูกฝูงตัวอื่นๆจะไม่มีสิทธิ์แย่งที่ของจ่าฝูง ทุกตัวจะรู้ตำแหน่งของตน และทุกตัวในฝูงจะไม่ออกนอกเขตฝูงของตน เรายังสามารถเห็นการกำหนดบริเวณได้ ระหว่างแม่สุนัขกับลูกสุนัข เช่น แม่สุนัขจะไม่ให้ลูกสุนัขออกไปนอกรัง เพื่อป้องกันอันตรายจากสมาชิกตัวอื่นๆ หรือจากสัตว์นักล่าชนิดอื่นๆ และ แม่สุนัขยังกำหนดพื้นที่ที่ให้ลูกสุนัขเดินเล่นได้ และไม่เข้าไปในบริเวณที่อันตราย

ในโลกของสุนัขในปัจจุบัน บางทีเราจะเห็นลูกสุนัขจรจัดวิ่งเล่นกันบริเวณฟุตบาททางเท้าแต่ไม่มีตัวไหนเลยวิ่งไปที่ถนนโดยที่ไม่มีคนไปคอยบอกคอยสอนมันว่า " ห้ามลงถนนนะ ! เดี๋ยวจะถูกรถชน" เนื่องจากแม่สุนัขได้กำหนดขอบเขตให้ลูกสุนัขอยู่ โดยลูกสุนัขจะเคารพขอบเขตที่แม่สุนัขได้กำหนดไว้

สุนัขในฝูงจะมีการสั่งสอนกัน บอกกันถึงบริเวณที่ไปได้ ไปไม่ได้ ตรงนี้อันตราย หรือตรงนั้นเป็นที่ของสุนัขเจ้าถิ่นฝูงอื่น วิธีที่สุนัขสื่อสารกันเพื่อบอกถึงขอบเขต ผ่านการใช้ท่าทาง สายตา การดัน การกัดงับเตือน (เบาๆ) และสัญชาตญาณการเลียนแบบตัวอื่น

เราสามารถสอนให้สุนัขรู้จักขอบเขต ให้สุนัขอยู่เป็นที่เป็นทาง โดยเลียนแบบวิธีที่สุนัขใช้สอนกันในธรรมชาติโดยใช้หลักการเดียวกัน เพื่อที่สุนัขจะได้เข้าใจ(เพราะเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยเพราะเขาถูกแม่สุนัขสอนเมื่อยังเล็ก) ได้ผลไวและถาวร หลักการคือ โดยการใช้ท่าทางของเรา สายตา เสียง การสัมผัสโดยมือ (อาจใช้สายจูงช่วยในการควบคุมสุนัข) และที่สำคัญ จิตใจของเจ้าของ ที่ต้องตั้งใจจริง แน่วแน่ และห้ามท้อไปก่อน

สุนัขทุกตัวเข้าใจเรื่องอาณาเขต ขอบเขต ถ้าเรากำหนดขอบเขตให้เขาอยู่ เขาจะประพฤติตัวดี เชื่อฟัง ไม่ดื้อไม่ทำลายข้าวของ ไม่ขับถ่ายในขอบเขตที่เรากำหนดให้ การที่เราสั่งให้สุนัขทำตามใจเราในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง โดยที่สุนัขทำตามใจตัวเองไม่ได้ นั้นคือเรากำลังอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของในพื้นที่นั้นๆ เมื่อเราเป็นเจ้าของ สุนัขก็จะยกพื้นที่นั้นๆให้เราแล้วเขาจะเชื่อฟังและเคารพเรา แต่ถ้าเราไม่อ้างสิทธิ์ในพื้นที่ สุนัขจะไม่ให้สิทธิ์นั้นกับเรา เขาจะตั้งตนให้เป็นเจ้าของพื้นที่นั้นๆเอง เมื่อเขาเป็นเจ้าของพื้นที่ เขาก็มีสิทธิ์ทำตามใจตัวเอง เช่น ดื้อ คึก ไม่ฟังคำสั่ง วิ่งคึกทั่วห้อง กระโดดขึ้นโซฟา แย่งที่เรานั่งหรือนอน ทำลายข้าวของ เห่าไม่หยุด หรือ ขับถ่ายจับจองอาณาเขตในพื้นที่ที่ตนเป็นเจ้าของ

ถ้าเราอยากให้สุนัขทำตัวดี ไม่ขับถ่ายมั่ว ไม่ทำลายข้าวของในบริเวณใดบริเวณหนึ่ง หรือเราต้องการไม่ให้เขาเข้าไปในบริเวณใดบริเวณหนึ่ง เราต้องอ้างสิทธิ์ในบริเวณนั้นๆ เมื่อไหร่ที่ตรงนั้นเป็นของเรา เราจะสั่งและควบคุมสุนัขได้ และสุนัขจะทำตัวดี

จ่าฝูงต้องควบคุมให้สุนัขลูกฝูงอยู่ในกฎให้ได้ และทุกคนในบ้านต้องใช้กฎเดียวกัน ต้องให้ความร่วมมือ กฎต้องเป็นกฎ ถ้าเรากำหนดขอบเขตไว้ สุนัขต้องทำตามเท่านั้น ไม่มีผ่อนปรน ไม่มีการผ่อนผันทำบ้างไม่ทำบ้าง ไม่มีการต่อลอง ไม่มีการติดสินบนสุนัข เช่น เราห้ามไม่ให้สุนัขขึ้นโซฟา ทุกคนในบ้านก็ต้องไม่อนุญาตให้สุนัขขึ้นโซฟาเช่นกัน หรือ คนในบ้านต้องไม่ต่อต้านในการควบคุมสุนัขของเรา แต่ถ้าคนในบ้านไม่ร่วมมือ เช่น อนุญาตให้ขึ้นโซฟาได้ ในขณะที่เราตั้งกฎว่าห้ามขึ้น หรือไม่เห็นด้วยกับกฎของเรา นั้นคือกฎไม่เป็นกฎอีกต่อไป สุนัขจะเริ่มสับสนในกฎ เพราะกฎหละหลวม เมื่อนั้นสุนัขจะไม่เคารพกฎและไม่เคารพคนตั้งกฎ รวมถึงไม่เคารพคนอื่นๆในบ้านตามมา เขาก็จะทำอะไรตามใจ ทั้งเรื่องขึ้นโซฟา และพาลแหกกฎในข้ออื่นๆ รวมถึงเริ่มแผนการครองบ้าน

ยกตัวอย่าง การเป็นเจ้าของโซฟา(อ้างสิทธิ์ในโซฟา)
สุนัขไม่มีสิทธิ์ขึ้นโซฟาได้ถ้าเราไม่อนุญาต เมื่อไหร่เราสั่งให้ลงจากโซฟา เขาต้องลุกออกไปและลงจากโซฟาทันที และทุกคนในบ้านต้องปฏิบัติเหมือนกัน ในเมื่อสุนัขไม่สามารถทำตามใจตัวเองเมื่ออยู่ที่โซฟา แสดงว่า เขาไม่มีสิทธิ์ในโซฟา เพราะเขาทำตามใจตัวเองไม่ได้ อยากขึ้นก็ไม่ได้ขึ้น เพราะต้องรอเราสั่ง เมื่อนั้นโซฟาก็เป็นของเรา แล้วสุนัขจะเคารพโซฟา และจะไม่กล้าทำลาย ไม่กัด หรือ ขับถ่ายจับจองโซฟานั้นๆ นี้คือเคล็ดที่ไม่ลับ ถ้าเราอยากให้สุนัขทำตัวดีในบ้าน ไม่ทำลายข้าวของ ไม่ฉี่จับจองอาณาเขต ไม่ดื้อ เราก็ต้องอ้างสิทธิ์ในบ้านทั้งหลัง ในของทุกชิ้น โดยการ ไม่อนุญาตให้เขาทำตามใจตัวเอง เขาต้องทำตามสั่งเรา เช่น เมื่ออยู่ในห้อง เขาก็ต้องอยู่เป็นที่เป็นทางตามสั่ง ไม่ให้เดินเพ่นพ่านมั่วทั่วห้อง สั่งให้เขาทำโน่นทำนี่ตามสั่งบ่อยๆ คอยกำหนดว่าตอนนี้อยู่ส่วนไหนของบ้าน ส่วนตอนนี้ให้อยู่บริเวณนี้เท่านั้น หรือ อยู่ในห้องห้ามเล่น ห้ามวิ่ง ต้องนอนสงบๆอย่างเดียว ห้ามเห่า ห้ามลื้อของ หรือ จะหัดสั่งให้เขาอยู่ในบริเวณใดบริเวณหนึ่งตามสั่ง ถือเป็นการฝึกฝีมือความเป็นจ่าฝูงของเราด้วย เช่น ช่วงเช้านี้อยู่ที่ระเบียง ห้ามวิ่งเล่น ช่วงบ่ายอยู่ห้องรับแขก ห้ามเดินไปห้องอื่น หรือ สองชั่วโมงนี้อยู่ในคอกเท่านั้นห้ามออกมาแม้จะเปิดประตูคอกทิ้งไว้ก็ตาม หรือ หนึ่งชั่วโมงต่อไปนี้ให้สุนัขนอนบนเบาะเท่านั้นห้ามลงมา เป็นต้น เมื่อนั้นบ้านจะเงียบสงบเพราะสุนัขทำตัวดีไม่วุ่นวาย เฟอร์นิเจอร์จะปลอดภัยไร้ฟันแทะ และไร้สุนัขฉี่จับจองอาณาเขต

สุนัขที่หวงอาณาเขต หวงถิ่น หวงโซฟา หวงที่นอน นั้นคือสุนัขเป็นเจ้าของสิ่งของนั้น เป็นเจ้าของบริเวณนั้น เมื่อเขาเป็นเจ้าของเขาก็มีสิทธิ์ที่จะปกป้องดินแดน หรือ สิ่งของ โดยจะแสดงออกโดยการเห่า ขู่ หรือกัด และไม่ยอมลุกหรือห่างจากสิ่งของที่เขาหวง ไม่ว่าคนหรือสุนัขตัวไหนที่เข้าใกล้บริเวณหรือสิ่งของที่เขาหวงเขาจะสู้เพื่อปกป้องสิ่งของของเขา นั้นเอง เราจะพบปัญหาสุนัขกัดกันเพื่อแย่งคน กัดกันเพื่อแย่งอาหารหรือของเล่น สุนัขกัดกันเพื่อแย่งความเป็นจ่าฝูง หรือ สุนัขกัดคนถ้าคนจับสิ่งของที่เขาหวง หรือ สุนัขกัดถ้าเราบังคับเขาหรือขัดใจ ซึ่งเป็นพฤติกรรมเหล่านี้เป็นสัญญาณอันตราย เราควรป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นโดยอ้างสิทธิ์ในสิ่งของทุกชิ้น ในพื้นที่ทุกแห่ง หรือ อ้างสิทธิ์ในสิ่งของหรือสถานที่คืนจากสุนัขเพื่อให้กลับมาเป็นของเรา หรือ ทวงตำแหน่งจ่าฝูงคืนจากสุนัข เมื่อสิ่งของหรือสถานที่เป็นของเรา เราก็จะสั่งและควบคุมสุนัขได้ สุนัขจะไม่ทำตัวก้าวร้าว และทำตัวดี สุนัขจะเคารพคน เคารพบ้าน เคารพห้อง ผลพลอยได้คือ สุนัขจะไม่ฉี่มั่ว ไม่ฉี่จับจองอาณาเขต

ประโยชน์ในการฝึกสุนัข

ประโยชน์ในการฝึกอ้างสิทธิ์ และ ฝึกให้สุนัขอยู่ในที่ที่เรากำหนด

1. เมื่ออยู่ที่บ้าน เราสามารถกำหนดบริเวณให้สุนัขอยู่เป็นที่เป็นทางได้ มีประโยชน์เมื่อเราจำเป็นต้องเดินไปห้องอื่นๆของบ้าน แต่ไม่ต้องการให้สุนัขตามเราไป และสุนัขจำเป็นต้องอยู่อีกห้องหนึ่งหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านตามลำพัง ปราศจากการควบคุมดูแลจากเรา แต่เรายังสบายใจว่าสุนัขจะยังคงนอนสงบที่เดิม ไม่เดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว ไม่กัดทำลายข้าวของ หรือเดินไปในบริเวณที่เราไม่ต้องการให้เขาเข้าไป หรือฝึกอ้างสิทธิ์ในโซฟา เพื่อไม่ให้สุนัขขึ้นโซฟาโดยไม่อนุญาต

2. เป็นการป้องกันไม่ให้สุนัขเข้าไปในส่วนใดส่วนหนึ่งที่เราไม่อนุญาต ในบริเวณที่เป็นอันตรายกับสุนัข หรือในเขตที่เราหวงแหนเป็นพิเศษ เช่น สวนสวย แปลงดอกไม้

3. สามารถกำหนดบริเวณหน้าประตูบ้าน หรือ ประตูรั้วที่ติดถนน โดยที่ป้องกันไม่ให้สุนัขวิ่งสวนประตูออกไปขณะประตูเปิด หรือ สุนัขจะไม่ออกไปนอกบ้านแม้ประตูจะเปิดอยู่ก็ตามเขาก็จะไม่ออก จะออกได้ก็ต่อเมื่อเราเป็นคนอนุญาตเท่านั้น ฝึกไว้เพื่อความปลอดภัยสำหรับชีวิตสุนัขเพื่อป้องกันถูกรถชน วิ่งหนีหาย หรือ หนีออกไปกัดกับสุนัขตัวอื่น หรือ กัดคนอื่นนอกบ้าน

4. ไปในสถานที่อื่นๆ นอกสถานที่ หรือไปบ้านญาติ บ้านเพื่อน โดยที่เราต้องการให้สุนัขอยู่ในบริเวณที่กำหนด ไม่สร้างความรบกวนให้คนอื่น บ้านคนอื่น และเรายังควบคุมเขาได้ เขายังเชื่อฟังเราแม้จะอยู่ต่างสถานที่

5. เป็นวิธีที่สามารถป้องกัน และแก้ปัญหาสุนัขมีพฤติกรรมก้าวร้าวอันเนื่องมาจากหวงถิ่น หวงของ หวงเจ้าของ หรือ สุนัขกัดกันเพื่อแย่งพื้นที่ได้

วิธีฝึกนั้นไม่ยาก มีแค่ ตัวเรา / 2 มือ /และสายจูง (เริ่มแรก) / และจิตใจที่เข้มแข็งไม่ใจอ่อน

1. ให้สุนัขออกกำลังให้เหนื่อยก่อนฝึก เพื่อให้การฝึกนั้นง่ายขึ้น เร็วขึ้น

2 ให้สุนัขอยู่ในพื้นที่ที่เรากำหนด ถ้าสุนัขจะเดินออกนอกพื้นที่ ให้ใช้ท่าทางกันไว้ (เหมือนการต้อน) ร่วมกับการใช้มือห้าม และให้เสียงร่วมด้วย เช่น ชูว์ หรือ เฮ้ หรือ อ๊ะ

3 ถ้าใช้เสียงและท่าทางกัน แล้วยังไม่สำเร็จสุนัขยังคงไม่ยอมอยู่ในพื้นที่ที่เรากำหนด ให้ใส่สายจูงสุนัขไว้ เพื่อง่ายต่อการควบคุม ง่ายต่อการจัดระเบียบร่างกายของสุนัข และยังป้องกันสุนัขวิ่งหนีได้ เมื่อเขาจะออกนอกพื้นที่ ให้เรากระตุกสายจูงเร็วๆ หนึ่งทีแล้วคลาย และตักเตือนด้วยสายจูงจนกว่าเขาจะยอมอยู่ในที่ที่เรากำหนดและไม่พยายามออกมาอีก

4 สามารถใช้การสัมผัสตัวแทนการกระตุกสายจูงได้ โดยการฉก ผลักที่อก มื้อกันไว้ ดัน ทำเพื่อไม่ให้สุนัขออกนอกพื้นที่ได้ และเรากั้นเขาไว้จนกว่าเขาจะยอมอยู่ในที่ที่เรากำหนดและไม่พยายามออกมาอีก

5 ถ้าการอ้างสิทธิ์ในพื้นที่ครั้งนี้สำเร็จ สุนัขจะไม่พยายามออกนอกพื้นที่อีก แม้เราเดินออกมานอกบริเวณนั้นๆ สุนัขก็จะไม่ออกมาจากพื้นที่ที่กำหนด แต่ในช่วงแรกของการฝึก เราอย่าเพิ่งนิ่งนอนใจ เพราะเขาอาจยังท้าทายเราอยู่ เพราะฉะนั้นเรายังคงต้องจับตาดู หรือ แอบดูเขา แม้เขาไม่เห็นเราอยู่ในบริเวณนั้น เพราะสุนัขที่ดื้อ พลังงานสูง มักจะหาเรื่องแหกกฎได้ เราต้องตักเตือนให้ทันและไม่ให้เขาแอบทำผิดได้ ฝึกจนกว่าจะนิสัยคงทีและพฤติกรรมฝังแน่น ถึงปล่อยวางได้

เขาจะออกนอกเขตได้ก็ต่อเมื่อเราอนุญาติเท่านั้น จะทำให้เราสั่งเขาได้ง่าย เช่นถ้าต้องการให้เขาเข้ามาในห้องนี้ เขาก็จะเข้ามา พอสั่งให้ออกจากห้องเขาก็จะออกตามเราสั่ง

วิธีการแสดงว่าเราเหนือกว่า

ให้เราบีบปากสุนัขด้วยมือย่างระมัดระวังแล้วปล่อยมือ ก็เป็นอีกวิธีในการแสดงความเหนือกว่าของคุณต่อสุนัข และเป็นการเสริมความน่าเกรงขามให้กับตำแหน่งหัวหน้าฝูงให้คุณได้ดี ทุกคนในครอบครัวควรเข้าใจตรงกันว่า สุนัขอยู่ในสถานะที่เป็นน้องเล็กที่สุดของบ้าน ไม่ใช่เจ้านายและควรปฏิบัติกับเขาอย่างนั้น เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้สุนัขของคุณแสดงความเหิมเกริมและอยากเป็นใหญ่ ไม่ควรให้อนุญาตให้สุนัขขึ้นมานั่งบน โซฟาหรือนอนบนเตียงโดยที่คุณไม่ได้อนุญาตอย่างเด็ดขาด

ส่วนการที่เค้าเห็นขาใครต่อใครในครอบครัวคุณ เป็น "สุนัขตัวเมีย" ก็เกิดขึ้นได้บ่อย แต่ไม่ได้แสดงว่าสุนัขของคุณ เค้ามีพฤติกรรมทางเพศที่ผิดๆหรอก แต่สำหรับเขามันคือการแสดงความ "มีอำนาจเหนือกว่า"ต่างหาก แม้แต่สุนัขตัวเมีย ก็ตามหากทำอย่างนี้จะถือว่าเป็นการกระทำที่แสดงออกต่อสุนัขตัวที่มีตำแหน่งต่ำกว่า ดังนั้นคุณอย่าไปปล่อยให้พฤติกรรม แบบนี้เกิดขึ้นกับเค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากสุนัขแสดงพฤติกรรมแบบนี้กับลูกๆของคุณ ให้พูดกับเค้าเสียงแข็งๆว่า "ไม่!" แต่หากยังเกิดพฤติกรรมแบบนี้ขึ้นอีก ก็ให้แสดงความเป็นเจ้านายหรือหัวหน้าฝูงของเค้าด้วยการจับเค้านอนตะแคง แล้วกดคอเค้าไว้ด้วยมืออย่างที่กล่าวมาข้างต้น

คุณควรจะเริ่มวิธีการนี้เสียตั้งแต่แรกๆ สามารถเริ่มได้ทันทีที่เค้าเข้ามาอยู่ในบ้านคุณใหม่ๆ และเริ่มคุ้นเคยแล้ว เพื่อที่ลูกสุนัขเล็กๆที่น่ารักของคุณได้เติบโตขึ้นมา เป็นสุนัขที่มีเสน่ห์และนิสัยดีในอนาคต และแน่นอนว่าการแก้ไขความประพฤติที่ไม่ถูกต้องที่เค้าทำจนเคยชินแล้ว จะยากกว่าการสอนเค้าตั้งแต่ต้น เป็นไหนๆ สุนัขตัวที่ไม่ได้รับการสอนจากคุณมาตั้งแต่ต้นนั้นจะเป็นปัญหาแน่เมื่อเค้าอายุได้สักปีหรือสองปี ท้ายที่สุด พวกเค้าจะต้องลงเอยในสถานสงเคราะห์สัตว์หรือที่แย่กว่านั้น อาจต้องโดนกำจัดทิ้ง ถ้าเขากลายมาเป็นสุนัขที่จ้องจะ เข้าคุกคามและเป็นอันตรายต่อคน อย่างไรก็ดี สิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นหากคุณได้เริ่มฝึกฝนเค้าอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่เค้ายังเล็กๆ

วิธีแบบโบราณที่จะให้สุนัขเชื่อฟังก็คือการเฆี่ยนตี แต่โชคดีที่การทารุณสัตว์แบบนี้ไม่มีให้เห็นแล้ว คุณทราบไหมว่า สุนัขที่ถูกตีนั้นจะอยู่อย่างเป็นทุกข์และจะสามารถกัดหรือทำร้ายคนได้เมื่อเค้ารู้สึกกลัว พวกเค้าจะไม่มีความมั่นใจในมนุษย์ ดังนั้นสิ่งที่คุณควรกระทำต่อสุนัขของคุณนั้นก็คือการให้ความสนใจเค้า ชมเชยเค้า และรักเค้าอยู่เสมอ
อย่าลืมว่าไม่เพียงสุนัขเท่านั้นที่ต้องเรียนรู้ ตัวคุณเองก็ต้องเรียนรู้เช่นกันว่าคุณควรต้องทำอะไร เพื่อให้สุนัขเข้าใจว่า เขาต้องปฏิบัติตัวอย่างไรจึงเป็นการเหมาะสม

บทเรียนที่ใช้ฝึกสุนัข

การฝึกเป็นงานหนักทั้งสุนัขและผู้ฝึก สุนัขเล็ก ๆ ใช้เวลาฝึกในช่วงหนึ่งได้ไม่เกิน 10 นาที ก็จะไม่อยากฝึกต่อดังนั้นควรจำกัดอย่าให้บทเรียนบทแรกยาวเกินไปนัก แล้วจึงค่อย ๆ เพิ่มเวลาไปเป็นระยะจนกระทั่งถึง 30 นาที คุณเองก็อาจพบได้ว่าคุณก็เริ่มหมดความอดทนเหมือนกันเมื่อใกล้ ๆ จะหมดเวลาฝึก เมื่อคุณรู้สึกว่าคุณอารมณ์ไม่ดีให้หยุดฝึก ใช้เวลาที่เหลืออยู่ทบทวนบทเรียนเก่า ๆ ไปก่อน และก่อนหรือหลังบทเรียนควรมีช่วงเวลาพักเล่นด้วยไม่ใช่เล่นระหว่างเรียน แม้แต่สุนัขที่เด็กที่สุดก็จะเรียนรู้ได้เองว่าเวลาที่ต้องเรียนนั้นเป็นช่วงที่ต้องเคร่งครัดจริงจัง ส่วนความสนุกจะตามมาหลังจากนี้

อย่าใช้เวลาในการฝึกช่วงแรก ๆ มากนัก มิฉะนั้นสุนัขก็จะเบื่อ พยายามจบบทเรียนในช่วงที่ดี ๆ ถ้าหากสุนัขไม่ได้ทำในสิ่งที่คุณต้องการนั้นเป็นเพราะคุณไม่สามารถทำให้มันจดจำได้ดีพอ